Słowa kluczowe
instrumenty finansowe
koszt historyczny
wartość godziwa
Jak cytować
Abstrakt
Specyficzną cechą współczesnego globalnego rynku finansowego jest to, iż większość instrumentów finansowych może być replikowana. Procedura replikacji oznacza, że można skonstruować nowy instrument finansowy poprzez złożenie innych instrumentów finansowych tak, aby efekt tego złożenia był identyczny jak w przypadku realnie istniejącego instrumentu. Do konstruowania nowych instrumentów finansowych, nazywanych instrumentami syntetycznymi (synthetic instruments), wykorzystuje się zarówno instrumenty podstawowe, jak i pochodne. Instrument syntetyczny jest strukturą finansową stworzoną na bazie odpowiedniej kombinacji instrumentów podstawowych i instrumentów pochodnych, będących jego substytutem. Artykuł przedstawia koncepcje tworzenia instrumentów syntetycznych na bazie parytetu opcji kupna i opcji sprzedaży. Na podstawie parytetu opcji kupna i opcji sprzedaży można więc zbudować syntetyczną akcję, opcję kupna, opcję sprzedaży oraz inwestycję o stopie zwrotu wolnej od ryzyka. Koncepcje te zostały wykorzystane do skonstruowania dwóch strategii (strangle i straddle) na instrumentach syntetycznych. Do wyceny bilansowej strategii strangle i straddle spread zastosowano model mieszany wyceny, oparty na dwóch podstawowych miarach wartości instrumentów finansowych – zasadzie kosztu historycznego i kategorii wartości godziwej.
Bibliografia
Bielawski, P. (2007a). Wycena bilansowa instrumentów finansowych na przykładzie strategii stelażu. Zeszyty Naukowe Akademii Ekonomicznej w Krakowie, 735, 129–142.
Zobacz w Google Scholar
Bielawski, P. (2007b). Wycena bilansowa instrumentów finansowych na przykładzie strategii strangle. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, 752, 67–81.
Zobacz w Google Scholar
Bielawski, P. (2010a). Syntetyczne instrumenty finansowe i przykłady ich ujęcia w kontekście stosowania zasady kosztu historycznego i kategorii wartości godziwej. Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości, 58(114), 21–40.
Zobacz w Google Scholar
Bielawski, P. (2010b). Modele wyceny bilansowej instrumentów finansowych w świetle ogólnej teorii rachunkowości. Zeszyty Naukowe, Seria specjalna: Monografie, no. 197. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego.
Zobacz w Google Scholar
Kolb, R.W. (1997). Wszystko o instrumentach pochodnych. Warszawa: WIG-Press. ISBN 8387014079.
Zobacz w Google Scholar
Kolb, R.W., Overdahl, J.A. (2006). Understanding futures markets. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405134033.
Zobacz w Google Scholar
Luenberger, D.G. (2003). Teoria inwestycji finansowych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 8301139684.
Zobacz w Google Scholar
Marshall, J.F., Bansal, V.K. (1992). Financial engineering: A complete guide to financial innovation. New York: New York Institute of Finance. ISBN 0133125882.
Zobacz w Google Scholar
Merton, R.C. (1973). The relationship between put and call prices: Comment. The Journal of Finance, 28(1), 183–184.
Zobacz w Google Scholar
Stoll, H. R. (1969). The relationship between put and call option prices. The Journal of Finance, 24(5), 802–824.
Zobacz w Google Scholar
© Copyright by Małopolska Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Tarnowie. Artykuły są udostępniane na podstawie Creative Commons Attribution Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnych 4.0 Licencja Międzynarodowa
