Konflikty afektywne jako determinanty efektywności rad nadzorczych

Abstrakt

Wprowadzenie „teorii wyższych szczebli” (ang. the upper echelons theory) przez Hambricka i Masona w 1984 roku wzbudziło zainteresowanie zespołami naczelnego kierownictwa jako kluczowymi decydentami w przedsiębiorstwie i ich wpływem na wyniki organizacji. Początkowe poszukiwanie relacji między strukturą tych zespołów a efektywnością spółek nie przyniosło jednoznacznych rezultatów, dlatego coraz więcej uwagi poświęca się funkcjonowaniu rad dyrektorów, zarządów i rad nadzorczych oraz procesom grupowym w tych zespołach. Jednym z takich procesów są konflikty afektywne rozumiane jako brak zgodności między członkami zespołu spowodowane osobistymi antypatiami. Głównym celem tego artykułu jest wzbogacenie rozważań teoretycznych o empiryczną identyfikację związku między konfliktami afektywnymi w radach nadzorczych a skutecznością rad. Ponadto zbadano różne determinanty konfliktów afektywnych. Oprócz teoretycznej analizy problemu wartością tego artykułu jest prezentacja wyników własnych badań empirycznych przeprowadzonych wśród członków rad nadzorczych reprezentujących 46 spółek publicznych działających w Polsce. Wykazano, że konflikty afektywne obniżają efektywność rady nadzorczej, ale relacja ta nie jest istotna statystycznie. Zaobserwowano również, że najsilniejszymi determinantami konfliktów afektywnych są organizacja pracy, poziom wykształcenia członków rady oraz spójność zespołu. Wnioski wynikające z badań mogą być wykorzystane przy organizacji i moderacji posiedzeń rad nadzorczych oraz przy doborze kandydatów do rady.